XXXIV

- Nie krzycz. – syknął.

- Jak mam nie krzyczeć?! Przecież ciebie pogięło! Jak mogłeś kupić dwutygodniowe wakacje na Karaibach?!

- Nie podoba ci się? – spytał.

- Oczywiście, że tak… ale to musiało tyle kosztować…

Boże, przecież to kosztuje majątek.

- Wcale nie tak dużo.. – powiedział. – Trzeba mieć troszkę znajomości. Wcale nie było aż tak drogo.

- Jesteś szalony. – powiedziałam. – Jezu, dziękuję. To jest naprawdę słodkie. Nigdy bym się nie spodziewała.. – pocałowałam go. – A teraz to zabierz, bo ja to zgubię. – oddałam mu to.

Uśmiechnął się. Teraz moja kolej.

- Ciekawe co powiesz na to.. – powiedziałam i wyciągnęłam kopertę, którą zaraz mu wręczyłam.

Przygryzłam wargę. Oby mu się spodobało. Wyjął dwa bilety i popatrzył na nie z szeroko otwartymi oczyma.

- Ja zwariowałem? To musiało kosztować prawie tyle samo co mój prezent! – powiedział.

- Bez przesady, Londyn to nie Karaiby.

- Monika, to są bilety na najważniejsze wydarzenie muzyczne w Anglii. Będą tam tylko najlepsi. – powiedział.

- Wiem przecież. – zaśmiałam się. – Od razu mówię, że drugi bilet nie musi być dla mnie. Możesz wziąć kogo chcesz.

- Chcę ciebie. – powiedział.

***

- Wyglądasz ślicznie! – powiedziała mama.

Jasna sukienka, kremowe szpilki, włosy upięte w luźny, ale elegancki koczek, włosy które wystawały były pokręcone. Makijaż też delikatny. Podkreślone oczy, usta delikatnie pomalowane jasną pomadką.

- Jaki maż śliczny pierścionek.. – jęknęła mama. – Kiedy go kupiłaś?

- Ja go nie kupiłam…

- Nie oświadczył ci się jeszcze, prawda? – przerwała mi.

- Nie, nie, nie… spokojnie. Dostałam w prezencie.

- Na jaką okazję? – wtrącił się tata.

- Bez okazji. Musi być jakaś? – spytałam.

- Bierz przykład, Marek! – zaśmiała się mama.

- Ale dobrze cię traktuje? – spytał tata. – Nie skrzywdził cię? Ani fizycznie ani psychicznie?

Oj tato…

- Oczywiście, że mnie nie skrzywdził. Znasz mnie. Nie byłabym z nim.

- Marek, nie przesadzaj, ona umie sobie sama poradzić… Mam nadzieję, że używacie zabezpieczeń..

- Mamo! – pisnęłam.

- No wiesz, musisz być świadoma…

- Przestań. – przerwałam jej. – Jeszcze za wcześnie.. Zresztą mówiłam ci… nie mam zamiaru.

- Dobra dziewczynka! – krzyknął tata z kuchni.

Roześmiałam się.

- Jesteście niemożliwi.

W tym momencie zobaczyłam Kubę schodzącego do nas.

- Boże, jak ty zawiązałeś ten krawat… Chodź tu.

Zaczęłam poprawiać mu krawat. Nagle oślepił mnie flesz. Odwróciłam się.

- KAROLINA! – krzyknęłam. – Nie masz co robić?

- No na bloga… - powiedziała.

- Zapalona pani fotograf.. zapomniałam.

Wystawiła mi język. Odwdzięczyłam się tym samym.

- Weź zrób tak jeszcze raz.. – powiedziała natchnięta.

- Jak? Tak? – znowu pokazałam jej język i znowu oślepił mnie flesz. – Jestem modelką! – zachichotałam.

- Możesz być.. jakoś ładnie dzisiaj wyglądasz..

- Dzięki. – powiedziałam z sarkazmem.

- Zawsze pięknie wygląda. – wtrącił Kuba.

- Słyszałaś? – pokazałam jej znowu język.

- Spadaj. – powiedziała. Chwilę się nad czymś zastanawiała. – Możecie zapozować?

- Spadaj. – zacytowałam ją.

- No proszęęęę. – jęknęła. –Rodzice poszli się przebrać, macie trochę czasu. Nie powiem im co robiliście rano, po prostu zapozujcie.

- A co niby robiliśmy rano? – zaśmiałam się.

- No a jak myślisz? – spytała się. Była speszona. – No.. no s.. seks.

Wybuchliśmy śmiechem.

- Uwierz, chciałbym. – powiedział przez śmiech. – Jednak twoja siostra, jest bardzo uparta.

Zaczęłam się śmiać jeszcze bardziej.

- No zapozujecie, czy nie?

- No dobra, bo jeszcze się obrazisz. – powiedziałam.

Karolina podniosła swoją lustrzankę, a Kuba zrobił dziwną minę. Zaczęłam się śmiać. Flesz ciągle migał, w trakcie gdy my robiliśmy różne miny.

- Jedziemy! – usłyszałam tatę.

***

- Prosiłam, żebyś tyle nie pił.. – powiedziałam kładąc się do łóżka.

- N- no ale, j- jak m- m- miałem t- to z- z- z- zrobić? J- jak k- k- każdy m- mnie z- zapraszał…

- Tak, wiem, nie można odmawiać.

- N- no w- właśnie.

- Dobra, cieszmy się, że nic nie odwaliłeś.

- K- kocham cię. – powiedział, gdy położył się obok.

- Ja ciebie też. Teraz idź spać.

- N- nie…

- Mów normalnie, bo nie mogę ciebie słuchać. – przerwałam mu.

- Ok… nie chcę.. spać. – wydukał.

- Dlaczego?

- Bo.. chcę się z tobą kochać. Zrób to w naszą rocznicę. Dla mnie.

- To nie jest dobry temat na ten moment. Jesteś pijany.

- To chociaż pozwól mi zrobić ci do..

- Przestań. – przerwałam mu. – Idź po prostu spać.

- Nie. – warknął. – Chcę..

- Jutro. – powiedziałam przerywając mu.  I tak nie będzie nic pamiętał. – Jestem zbyt śpiąca.

- Zgadzasz się? – spytał zdziwiony.

- Tak. Ale teraz daj mi spać.

- Dobrze… Kocham cię. – powiedział.

- Ja ciebie też.

Przytulił mnie do siebie. Ciepło jego ciała działało na mnie usypiająco.

***

Obudził mnie flesz aparatu. Już chciałam okrzyczeć Karolinę, ale ku mojemu zdziwieniu zdjęcie zrobił Kuba. Uśmiechnął się do mnie.

- Po tej manii, której wczoraj dostała Karolina.

O tak. Łaziła za nami cały czas i robiła nam zdjęcia.

- Zauważyłem, że nie mam ŻADNYCH twoich zdjęć. – kontynuował. – Więc teraz ja się zamienię w fotografa.

- Serio? Gdy śpię? I wyglądam okropnie?

- No właśnie wyglądasz tak słodziutko.

- Dzięki za obudzenie, wcale nie jestem śpiąca. – powiedziałam.

- Twoja mama chciała cię obudzić dwie godziny temu. Jest 14.

- CO?! Dlaczego mnie nie budziłeś?!

Roześmiał się.

- Kobiety… - powiedział i pochylając się nade mną, pocałował mnie. – Twoi rodzice wyszli. O 17 chcieli żebyśmy pojechali do Twojej babci. Oni już tam są. Zostawili nam jeden samochód.

- Super, idę wziąć prysznic.

- Może lepiej nie. – powiedział, przygryzając mi ucho.

Zaśmiałam się.

- To niby dlaczego?

- Wbrew temu co myślisz, pamiętam co mi wczoraj obiecałaś. – szepnął mi do ucha.

Zamarłam. Niemożliwe.

- Co? – szepnęłam.

- Dobrze słyszałaś. Pamiętam wszystko.

I co mam teraz zrobić?

- Spokojnie. – zaśmiał się. – Przecież nie będę cię do niczego zmuszać. Wyluzuj. Idź się myć.

- Kocham cię. – powiedziałam i go pocałowałam.

- Nie utrudniaj mi tego. – zaśmiał się.

- Mogłabym się jeszcze trochę podrażnić… ale wolę nie.

Wstałam i ruszyłam pod prysznic. Jak zwykle po 10 minutach już suszyłam włosy. Zdecydowałam się dzisiaj na czarną sukienkę, która z przodu jest krótsza niż z tyłu. Włosy pokręcę, czerwona szminka i delikatnie podkreślone oczy. Gdy wyszłam Kuba siedział w jadalni.

- Możesz przestać tak ładnie wyglądać?

- Pff.. oczywiście, że nie. – powiedziałam.

- Jak ty możesz mieć kompleksy? Przecież jesteś przepiękna.

- Normalnie. Po prostu nie uważam, że jestem piękna i tyle. Koniec tematu.

- Wiesz..

Przerwało nam szybkie pukanie do drzwi i energiczne wejście.

- Jestem tu! – krzyknęła Wiktoria.

Roześmiałam się. Taki nasz zwyczaj. Pukamy (żeby ktoś wiedział, że ktoś obcy wchodzi do domu) i od razu wchodzimy, krzycząc dając znać kto to dokładnie. Kuba patrzył na nią zaskoczony.

- Co ona tu robi? – spytał.

- Wiesz, ona mieszka dwie minuty ode mnie. – wyjaśniłam.

- Serio? Nic nie mówiłaś. Myślałem, że dalej mieszka.

- Tak jakoś wyszło. – wzruszyłam ramionami.

- Wy się gdzieś wybieracie? – spytała lustrując mnie i Kubę wzrokiem.

On też wyglądał dobrze. Niby tylko t- shirt z nadrukiem i dżinsowe spodenki, ale on we wszystkim wyglądał zawsze dobrze.

- Niedługo jedziemy do babci. A co tam? – spytałam.

-A nic. Po prostu wpadłam. Mam coś dobrego. – powiedziała.

- Sorbeciki? – spytałam.

- Skąd.. ugh, przecież to wiadome, co mam się dziwić.. Szybko, bo się roztopią. – powiedziała i postawiła je na stole.

- Porzeczka twojej mamy?

- Jak zawsze. Więc cytryna, mango i malina.

- Moja jest cytryna. – powiedziałam szybko.

- Jak zawsze zresztą. – powiedziała Wiki. – Moja malina.

- Jak zawsze zresztą. – zacytowałam ją.

- No i ja nie mam wyjścia. – powiedział Kuba.

- Przykro mi, skarbie. – powiedziałam.

- I tak się nie zamienimy. – wtrąciła Wiki.

- Zachowujecie się jak dzieci. – powiedział Kuba.

- Przepraszam staruszku. – zaśmiałam się. – Jak nie chcesz, to możesz wyjść. Oczywiście oddając sorbecik.

- Hmm.. sorbecik mnie jednak przekonuje. – uśmiechnął się.

- Szkoda. – powiedziała Wiki.

Zaśmiałam się.

- Materialistka. – jęknął Kuba.

-Monikę mi już zabrałeś.

- Sama mi się dała..

- Ale..

- Spokój dzieci! – przerwałam im.

- Są naprawdę dobre. – powiedział Kuba, próbując trochę. – Skąd je masz?

- Tajemnica mojej mamy. – szepnęła Wiki.

- A tak w ogóle, chcesz jechać z nami jutro rano do Londynu? – spytałam.

- Z chęcią… ale nie wiem czy będę miała kasę..

- Mogę ci zapłacić. Mam VIP na Beyonce… no i będzie też Perrie, Eleanor, Danielle.. Chłopaki jeszcze są w Londynie. We wtorek wyjeżdżają.

- JADĘ. – powiedziała. – To znaczy.. LECĘ.

- Ok. – zaśmiałam się. – A rodzice?

- Tata z tobą mi pozwoli.

- Więc ok.

***

- JAK JA CIĘ DAWNO NIE WIDZIAŁAM! – krzyknęła babcia, gdy weszłam do jej domu.

- Cześć babciu. – zaśmiałam się.

Mocno mnie przytuliła. Ale się stęskniłam.

- A co to za kawaler?- spytał dziadek widząc Kubę.

- To jest Kuba. – powiedziałam im.

- Ja jestem babcia. – powiedziała z uśmiechem. – Ewa, tak dokładniej. A to jest mój mąż, dziadek Moniki, Zbyszek.

Kuba uśmiechnął się.

- Bardzo mi miło. – powiedział i weszliśmy do części jadalnej, gdzie była calutka rodzina.

***

- To też spakować? – spytał.

- Nie tego nie. – odpowiedziałam. – To tak. – rzuciłam mu moją sukienkę maxi w zebrę.

- Masz całkiem sporą rodzinę. – zaczął.

- Troszkę. – zaśmiałam się. – Strasznie się za nimi stęskniłam.

Rozległ się dzwonek do drzwi. Rodzice jeszcze zostali u dziadków, więc poszłam otworzyć. W drzwiach stał Aleks. Od razu się na mnie rzucił, a ja pisnęłam ze śmiechem.

- Cześć siostrzyczko. – powiedział cicho, jak miał w zwyczaju i mocno mnie tulił.

Usłyszałam chrząknięcie. Alan mnie puścił i stanął przodem do Kuby uśmiechając się. Zanim zdążyłam zarejestrować zamiary Kuby, jego pięść wylądowała na twarzy Aleksa.

- KUBA!! – pisnęłam przerażona.