VII

- NIESPODZANKAAA!!! – rozponałam głos Wiktorii. – Czemu tak leżysz?

- Jejku, wystraszyłaś mnie..

-No dzięki. – powiedziała zakładając ręce na biodra.

- No przepraszam.. – powiedział i mocno ją przytuliłam. – Co ty tu robisz? Normalnie rodzice by cię nie puścili.

- No właśnie… pokłóciłam się z nimi, dokładnie z mamą, tata wie gdzie jestem. Nie mam zamiaru się z nią męczyć. Myślałam, że pogodzili się na dobre, ale niee… ona musiała coś wymyślić..

- Spokojnie, wszystko będzie dobrze. – powiedziałam próbując ją pocieszyć.

- Przestań, nie wal mi tu takimi tekstami.. „ wszystko będzie dobrze” , „ będzie lepiej „ . Nie będzie. Niech oni się rozwiodą, będę miała spokój, zamieszkam z tatą gdzieś i będzie dobrze.

- Nie mów tak.. Jak tam Niall? – spytałam pragnąc zmienić temat.

- Ohhh Niall… jest coraz lepiej, ale boli mnie to, że nie możemy się na razie spotkać twarzą w twarz.

- Przyjeżdżają pojutrze.

- Wiem.. ale nie myśl, że dlatego tu jestem.

- Jesteś tu dlatego.

- No.. może troszkę. Ale głównie dla Ciebie. Stęskniłam się.

Hahahahah cała ona..

- Ja też. Strasznieeee. – powiedziałam przytulając ją.

- Daj mi coś jeść, głodna jestem.

- A to nowość. – powiedziałam śmiejąc się.

- Przestań! Co tam u Ciebie?

-A nic.. wszystko jak zawsze..

- Poznałaś kogoś! – jejku, ona mnie zna aż za dobrze.

- No…

I jak na zawołanie rozległ się dzwonek do drzwi. Wiktoria spojrzała na mnie pytająco. Nagle jej oczy się zaświeciły.

- Otworzę! – krzyknęła i zaczęła biec w stronę drzwi.

Kocham ją.

Poszłam w jej stronę, ale wolniejszym krokiem. Usłyszałam jak rozmawiają.

- A ty kim jesteś? – Wiktoria.

- Jaa? Znajomym. – odpowiedział Kuba. Słyszę, że jest zdezorientowany.

- Mam nadzieję, że nie podrywasz mojej dziewczyny. – powiedziała Wiktoria poważnym tonem.

Próbowałam się nie roześmiać.

- T-twojej dziewczyny? Monika to twoja dziewczyna?

- Taaaak. Nie wiedziałeś, że jest lesbijką?

- Yyy nie.. to jak jest zajęta to wpadnę kiedy indziej.

Dobra, koniec przedstawienia.

- O cześć Kuba. Widzę, że poznałeś już Wiktorię. – powiedziałam, śmiejąc się.

- Tak, może was zostawię same. – powiedział. Kurde, wziął to na serio.

- Może nie… lubię różne przygody.. – powiedziała Wiktoria. Zgromiłam ją wzrokiem. – A ty jesteś całkiem niezły. – zlustrowała go od góry do dołu. On się zaczerwienił.

- Wiki, już wystarczy. – powiedziałam.

On patrzył się na nas z wielkimi oczami. Ona złapała mnie za tyłek. Hahahahha, co za idiotka.

- To jest moje. – powiedziała patrząc na niego groźnym wzrokiem.

Nie wytrzymałam. Wybuchłam śmiechem. Ona zaraz po mnie.

- Wybacz… już nie mogłam… hahhaha. – powiedziała Wiki.

Kuba stał osłupiały.

- Wybacz Kuba, proszę Wiktorii. Lubi wrabiać ludzi. – powiedziałam powstrzymując śmiech.

On nadal nic nie mówił.

- No powiedz coś. – powiedziała Wiktoria. – Mam nadzieję, że nie jesteś zły.

On nadal stał z poważną miną. Super.

- Kuba. Proszę, powiedz coś.

Nic nie dało. Nie wiem co się dzieje. Nagle Wiktoria dała mu kuksańca w bok. Zgiął się.

- A to za co?! – krzyknął.

- Sprawdzałam czy żyjesz. – W.

- No nie wiem czy to był dobry wybór. – K.

- Dlaczego? – W.

- Bo teraz mam ochotę uderzyć ciebie. – K.

Otworzyłam szeroko oczy. Wiktoria też.

- Spokojnieeee… nie aż tak! Nie mówiłem poważnie.

Wypuściłam powietrze z płuc. Nawet nie zauważyłam, że wstrzymuję powietrze.

- Ale może masz łaskotki.

Wiktoria odruchowo zakryła szyję.

- O taaak. – powiedziałam.

Kuba uśmiechnął się w ten swój chytry sposób.

- Lepiej uciekaj.

Wiktoria zaczęła uciekać, a Kuba rzucił się w pościg. Zamknęłam drzwi. Jakby to było coś normalnego. Wika go polubi. Ciekawe.. i zaczęłam się zastanawiać czy ja go kocham… Nie.. za wcześnie. Jednak coś czuję, że tak. Nie jestem z tego zadowolona. On może nic do mnie nie czuć. Usłyszałam pisk. Złapał ją. Biedna ona. Poszłam przygotować ulubioną sałatkę Wiktorii. Sałata, serek wiejski, parówka…

- Ooooo moja sałatka. – powiedziała Wiktoria podchodząc do mnie. Była cała czerwona na twarzy.

- O, akurat zgłodniałem. – powiedział Kuba, także czerwony.

Ja się tylko uśmiechnęłam.

- Nawet nie wiesz jak ona dobrze gotuje. – powiedziała Wiki.

- No nie miałem okazji sprawdzić.

- Robi najlepsze omlety na świecie.

- Bez przesady. – powiedziałam.

- Co bez przesady?! Pamiętasz jak mój tata chciał wszystko zjeść?

- No twój tata, to zjadłby wszystko. – powiedziałam, śmiejąc się.

- Haha, to prawda. – powiedziała też się śmiejąc.

- I gotowe. – powiedziałam podając miskę z sałatką Wiktorii.

- Dzięki. – powiedziała i wzięła sobie widelec.

- A ty co chcesz? – spytałam Kuby.

- Ona to wszystko zje sama? – spytał ze zdziwieniem.

- Jakiś problem? – powiedziała Wiktoria z pełną buzią.

- Tak, owszem. A ty czego chcesz?

- Hmm… omlety.

- ile?

-3.

-Ok.

- Dziękuję. – dał mi buziaka w policzek.

Nie pokazałam zdziwienia. Ale byłam bardzooo zdziwiona.

Po 10 minutach omlety były gotowe.

- Smacznego. – powiedziałam dając Kubie talerz z omletami.

-  A przyniesiesz mi sok? – spytał Kuba.

- A mi wodę? – wtrąciła Wiktoria.

Poszłam do kuchni. Założyłam fartuch, wzięłam tacę, postawiłam na niej szklankę z wodą i szklankę z sokiem. Weszłam tak do jadalni.

- Czy życzą sobie państwo coś jeszcze?

- A co pani poleca? – spytała Wiki.

- Mamy zestaw dla par, SPAGHETTI! – odpowiedziałam.

- Hmm… lubię spaghetti, a ty Kuba? – spytała Wiki.

- Bardzo!

- Przykro mi, ale wyszedł już makaron. – powiedziałam smutnym głosem.

- Ja mogę skoczyć do sklepu.

- Chce ci się? – spytałam z niedowierzaniem.

- Jasne. – wstał. – Zaraz wrócę.

- Ok.

I wyszedł. Nie spodziewałabym się. Może Wiki mu się spodobała?

- Nie, nie spodobałam mu się. – powiedziała odgadując moje myśli. – On jest w tobie zakochany po uszy. To po nim widać.

- Niee.. za krótko się znamy.

- Dobrze wiesz, że tak jest, przestań zaprzeczać.

- Jejkkuuu… nie wiem Wiki, nie wieem…

- Ale ja wiem..

- TY COŚ WIESZ! Co ci powiedział?

- Mii…? Nic..

- Mów!

- No powiedział… że stał tak, bo próbował nie dopuścić do siebie myśli, że mogłabyś być z kimś inny.

- Łżesz. Podle łżesz.

- Wcale nie. – podniosła ręce w geście obronnym.

- Czy ty nie widzisz jak on na ciebie patrzy?

- Nie.

- No to jak przyjdzie ,to zauważ.

Nagle moje myśli zaczynają biec tak bardzo szybko. Przypominam sobie każdy jego uśmiech w moją stronę.  Może Wiktoria ma rację…

- Już jestem! – usłyszałam jego głos. Wiktoria posłała mi jednoznaczne spojrzenie.

- Tu jest makaron.

- Chodź Wiks, pomożesz mi.

- Ok.

***

- Koniec. Która godzina?

- 22.15 . Całkiem niezły czas. – powiedział Kuba.

- Jejku już późno…

- Film włączony, dawaj to spaghetti! – usłyszałam głos Wiktorii dochodzący z salonu.

- Juuuż! – wzięłam miskę do ręki.

- Daj, ja ją wezmę. – powiedział Kuba.

- Jeśli chcesz.. – dałam mu miskę.

Uśmiechnął się. Może Wiktoria ma rację…

„Skoro jej tak powiedział, to raczej jasne!” – znowu moja podświadomość.. nie lubię jak się wtrąca. Ale teraz muszę ( z niechęcią ) przyznać jej rację.

- Idziesz? – spytał Kuba, patrząc się na mnie.

Jejku on na mnie czeka, a ja stoję jak głupia.

- No jasne, jasne. – powiedziałam rumieniąc się.

On tylko się uśmiechnął się… Ile my się znamy? 3 dni. To bardzo krótko… ale czas się nie liczy. Usiadłam na kanapie.

- Co oglądamy? – spytałam. Oby nie horror.

- Obejrzymy jakiś horror, proszęęęęęęę.. – powiedziała Wiki..

Kuba zaczął się śmiać.

- Dobrze wiesz, że nie lubię. – powiedziałam.

- Ale ja uwielbiaaaam!

- Dla mnie może być. Ostatnio było fajnie. – powiedział Kuba ciesząc się.

- Przegłosowane skarbie. – powiedziała Wiki. – Przykro mi.

- Super. – powiedziałam obrażonym głosem.

- No już się nie gniewaj. Chodź tu. – powiedział Kuba, odsłaniając koc, bym usiadła koło niego.

Usiadłam, a on mnie objął. Od kiedy jest taki śmiały? Wiktoria musi przyjeżdżać częściej, bo uwielbiam być w jego ramionach.

***

Jejku ten film jest okropny! Cały czas wtulam się do Kuby i zasłaniam oczy. Ten drań się ze mnie śmieje. O nieme, nieme fuu! Jej oko!! Nie… bleh.. nie mogę. Zamknęłam oczy. Znowu. Nie otworzę ich. Nie ma bata. Spać mi się chce.. ale nie zasnę… nie zasnę. Niee… no.. zasnęłam.

***

Obudziłam się w ramionach Kuby. Niósł mnie na górę.

- Będzie spać z Tobą, ok?

- No raczej. – odpowiedziała mi Wiktoria.

Przypomniało mi się jak znalazłam go wtedy w kuchni.. o nie.. Odłożył mnie na łóżko, a ja przyciągnęłam go do siebie, w taki sposób, że musiał się położyć.

- Mmm-mm.. – powiedziałam przecząc. – Z tobą.

- Oook… - powiedział zaskoczony Kuba.

Został tak obok mnie. Przytuliłam się do niego. Wiktoria wyszła. Poradzi sobie. I znowu zapadłam w sen.


________________________________________________________________________________

dziś dłuższy, a to dlatego, że nie będzie mnie przez tydzień, gdyż oddaję laptop do naprawy! : c więc następny wpis może dopiero w weekend. ;c
KOMENTOWAĆ I POLECAĆ INNYM! MOTYWUJCIE MNIE! xx
Kocham Was. ♥