IV

Spojrzał mi w oczy, jakby szukając pozwolenia. Uśmiechnęłam się. No i wreszcie mogłam skosztować jego ust. Nagle rozległ się dzwonek telefonu.  Poczułam jak się uśmiecha. Też się uśmiechnęłam, ale nie mam zamiaru nic przerywać. Dobrze mi tak jak jest.

- Może odbierzesz? – spytał gdy telefon dzwonił trzeci raz.

- Chyba tak zrobię… - powiedziałam i odebrałam telefon.

- NIKS NIGDY WIĘCEJ TEGO NIE RÓB! – usłyszałam głos Liama w słuchawce. – MY TU UMIERAMY ZE STRACHU A TY NAWET TELEFONU NIE RACZYSZ ODEBRAĆ!

-Spokojnie, o co Ci chodzi? Dlaczego się martwisz?

- Widzieliśmy w wiadomości… Mówili o włamywaczu i o Tobie. Nic Ci nie jest? Nie uderzył cię? Coś ci ukradł? Rozwalił? Potrzebujesz pieniędzy? Wsparcia? Schronienia? Adwokata? – hahhahahahahah ohh daddy, jak ja cię kocham.

- Nic mi nie jest! – przerwałam gdy chciał powiedzieć coś jeszcze. – Potrzebuje prawnika, chcę odszkodowanie, bo rozwalił mi plazmę.. Oh jak dobrze, że nie było mnie wtedy w domu.. Był uzbrojony.

- JAK TO UZBROJONY?!

- Spokojnie, nic mi nie jest. Odwoziłam El na lotnisko.

- ELLL?! – usłyszałam głos Lou. – Daj mi tą słuchawkę! NIC JEJ NIE JEST? GDZIE JESTEŚCIE?! Zabiję tego dupka, przysięgam..

- SPOKOJNIEEE!!! Nic jej nie jest w trakcie włamania, ona wsiadała do samolotu. Jest w domu.

- Oh , jak dobrze.. załatwimy ci prawnika, nie bój się.

- Lou! Już późno, rozłącz się, Niks chce pewnie spać. – usłyszałam Liama.

Taa… spać…

- A która godzina? – spytał Lou.

- 20. – Liam

- Aaa to nie tak późno. Co tam Mona? Co tam robisz? – i zaczęło się. Celowe denerwowanie mnie. Wie już, że nie jestem sama.

- Aaa nic siedzę i oglądam TV.

- Mówisz?

- Nie, śpiewam.

- Lubię jak śpiewasz.

- Powiem ci coś bardzo fascynującego… ostatnio El mówiła, że byliście w restauracji i…

- KONIEC. PAAA. DOBRANOC! – powiedział Lou od razu. Znam jego słaby punkt.

- Chwila, ale cooo..?! – usłyszałam Harrego. Zawsze wszyscy muszą słuchać.

- Dobranoc. – odpowiedziałam słodkim głosem.

- Ughh.. spadaj Niks. – powiedział Lou rozłączając się.

Tak.. z kim ja żyję.

- Czy to był? Oni? – powiedział z niedowierzaniem Kuba

- Hm? – nie rozumiem o co chodzi.

- Skąd Ty masz takie znajomości? Może znasz jeszcze wszystkich na okładkach gazet..

- No nie wszystkich.. No, przyjaźniłam się  z El, zanim była z Lou. Jak związała się z Lou to poznałam ich wszystkich, a że ona się z nimi przyjaźniła to i ja musiałam, bo się z nią przyjaźniłam. A, że często flirtują i przyjaźnią się z różnymi znanymi osobami, to poznałam niektórych. Proste.

- O Boże… Fajnie masz.

- Zwykły fart. – powiedziałam uśmiechając się.

- Oglądamy coś? Horror?

- Nieeee, błagam nie horror.. niee..

- Proszęęęę.. uwielbiam horrory…. – powiedział robiąc minę smutnego pieska.

- Ja bym wolała… - spojrzałam na niego. Jebany, ma tą urodę.. – No ok.

-Yay! – krzyknął jak uradowane dziecko.

Lubię oglądać horrory.. Gorzej jest potem. Gdy trzeba iść spać.

***

Jest godzina 2.00 . Boję się i leżę sama. Strasznie się boję… Pójdę po mleko, to zawsze pomaga. Schodząc zobaczyłam, że światło w kuchni jest zapalone. Moje serce stanęło. Tylko nie to.. tylko nie to.. nie chcę włamywacza.. Zobaczyłam, że to Kuba.. uff.. co on trzyma w ręce? Nóż? Będzie robił kanapki tak późno? Nagle do mnie dotarło. Pobiegłam do niego i kopnęłam nóż tak, że wypadł nikogo nie raniąc. Pamiętam słowa dziadka „nigdy nie wyrywaj ludziom noża ręką. Możesz skaleczyć siebie lub osobę w twoim otoczeniu” .

- CO TY ROBISZ DO KURWY NĘDZY?!

 Otworzył szeroko oczy.

- Czemu jesteśmy w kuchni? – zaczął się rozglądać. Zobaczył nóż. – czemu ten nóż tutaj leży?

Otworzyłam szeroko oczy. On.. on… nic nie pamięta? Co?

- Ty.. ty.. ty nic nie pamiętasz?

- Nie.. śniło mi się , że… - zamarł. – O nie…

- co?

- Ja lunatykuję i wtedy.. – zauważyłam, że drży.

- Nie musisz mówić. – powiedziałam uśmiechając się.

Jego ciało ogarnął spokój. Uśmiechnął się.

- A ty co tu robisz? – spytał lustrując mnie wzrokiem.

- Wieszz… mówiłam, że nie lubię horrorów. – zrobiło mi się głupio.. jestem dorosła..

- Boisz się?

Pokiwałam głową.

- Nigdy nie śpię sama po horrorach. Zawsze z przyjaciółką. Dlatego nie oglądam ich jak jestem sama. – powiedziałam wzruszając ramionami.

- Mogę z tobą spać… jeśli chcesz, oczywiście. – zarumienił się.

- Jasne, na pewno będzie mi lepiej. – powiedziałam uśmiechając się.

„ NIGDY NIE BĘDZIESZ NOCOWAĆ U CHŁOPAKA! TWOJA DUMA NIE POWINNA CI NA TO POZWOLIĆ!” –przypomniały mi się słowa mamy. Przykro mi mamusiu.

- To w którym pokoju chcesz spać?

- Może lepiej tam, gdzie jest większe łóżko?

- To w moim. Chodź. – powiedział, złapał mnie za rękę i zaprowadził.

Położyliśmy się. On zasnął od razu. Ja nie mogę… nie mogę.. rozprasza mnie.. marzę sobie.. myślę o nim.. męczące.. to jeden z powodów, dlaczego unikam miłości. Nagle przytulił mnie mocno.

- Monikaa… - powiedział błagalnym tonem głosu.. O MÓJ BOŻE ON MÓWI PRZEZ SEN! – posłuchaj.. – jejku, co on powie.. – bo ja.. ja..

mam nadzieję, że się podoba. ten trochę nudniejszy, mam nadzieję, że następny będzie lepszy. : )
KOMENTOWAĆ, BO TO MNIE MOTYWUJE!