II

PYTANIE: Czy mogę pisać po nagielsku, czy mam pisać wszystko po polsku?

odpowiadać w sondzie (po prawej stronie pod moim zdjęciem) !

Obudził mnie dzwonek do drzwi. Spojrzałam na zegarek.. 6.45!! El powinna już się szykować, a my śpimy sobie.. Szybko ją obudziłam i pobiegłam otworzyć drzwi.

- Hello, Mrs. Monika? – spytał listonosz

- Yes…

- That’s for you. – powiedział dając mi bukiet kwiatów. BUKIET. DLA MNIE.

- Ohh.. thanks.. – powiedziałam odbierając kwiaty

- Welcomes. Have a nice Day. – powiedział i wyszedł.

W tym czasie Eleanor szybko wybiegła z łazienki. Na widok bukietu w moich rękach zatrzymała się.

- What is that? – powiedziała otwierając szerzej oczy.

- Flowers.. for me, Lol.

- They’re beautifull. – spojrzała na zegarek. – But i have no timee… - powiedziała śmiesznie panikując i pobiegła po walizkę. – Who’ve sent them?! – usłyszałam jak krzyczy zakładając buty. Spojrzałam na karteczkę.

- Jacob! He thanks for showing him way to his house.

- Oh yeess.. i know, i know.

Szybko założyłam buty i odwiozłam ją na lotnisko Na szczęście zdążyła na samolot. Dlaczego wysłał mi kwiaty? Przecież ja mu tylko pokazałam drogę.. Nic więcej. To nie było nic trudnego, nic za co można by było dostać kwiaty. Te myśli męczyły mnie przez całą drogę powrotną. Wychodząc z mojego kochanego Range Rovera zaczęłam szukać kluczy do mieszkania… ale nie było ich nigdzie. Podeszłam pod drzwi i były one otwarte. Musiałam zapomnieć ich zamknąć, spiesząc się, by El zdążyła na lotnisko… Weszłam do domu, ale było coś nie tak.. Bukiet kwiatów był przestawiony, a po telewizorze nie zostało ani śladu. KURWA KTOŚ MNIE OKRADŁ! Nagle usłyszałam trzask i głośne „FUCK!” „Nadal okrada…” powiedziała moja podświadomość. Zrobiłam krok w tył i poczułam kogoś za mną….

Dzisiaj taki krótszy, kontynuacja niedługo. : )