XXXIX

- Co ty tu robisz? – pisnęłam.

- Znasz go? – spytał zdziwiony szef.

- Tak, błagam, puśćcie go, to nie kryminalista. – jęknęłam.

- Dobra… ale wyprowadź go z budynku.

- Dobrze.

Pociągnęłam go za rękę i wyprowadziłam.

- Co ty zrobiłeś?! – krzyknęłam od razu.

- Nic wielkiego..

- KUBA!

- Tylko chciałem z nim porozmawiać.. jejku nic wielkiego.

- O czym?

- O programie… - powiedział niepewnie.

- I po co?

Byłam zdenerwowana.

- Żeby z niego zrezygnowali…

- I tak tego nie zrobią! Mogłeś mi powiedzieć… będę miała kłopoty..

- Nie będziesz, wyluzuj.. nic nie zrobiłem.

- Co im powiedziałeś?

- Niewiele, nie chciał słuchać.

- To dlaczego cię wyprowadzili? – nie rozumiałam.

- Jeszcze się nie domyśliłaś? Nie chciał mnie…

- Podniosłeś na niego rękę?! – pisnęłam.

- No… tak jakby..

- ONI MNIE WYWALĄ!

- Wcale nie, nie przesadzaj…

- JAK TO NIE PRZESADZAJ?! CZY TY NIE ROZUMIESZ CO ZROBIŁEŚ?!

- Wyluzuj..

- Niks.. musisz wracać. – Josh nam przerwał.

- Już idę. – odpowiedziałam mu. – Pogadamy sobie później. – skierowałam się do Kuby.

Weszłam do studia. Program musiał zacząć, więc nikt nie mógł mi nic zrobić. Dobrze.

***

- Nie wierzę, jak mogłeś to zrobić?! – wykrzyknęłam wchodząc do salonu.

- Normalnie. – wzruszył ramionami. – Już się uspokój, nic ci nie jest.

- Właśnie, że jest! Nawet nie wiesz, jaki opieprz dostałam!

- Nic ci nie jest..

- KUŹWA KUBA! POSZEDŁEŚ I NAROBIŁEŚ MI KŁOPOTÓW! NAWET PRZEPRASZAM NIE POWIESZ?!

- Przepraszam. – powiedział.

Całkiem gładko poszło.

- Bardzo cię przepraszam… to był taki trochę spontan. – powiedział i podszedł do mnie.

- Zdenerwowałeś mnie… - jęknęłam. – Zostaw moją pracę w spokoju.

- Dobrze. – przytulił mnie mocno. – Mam dla ciebie jedzenie.

- To dobrze. Jestem głodna.

Kuba się zaśmiał.

- W lodówce. Przygotować ci? – spytał.

- Poproszę. – powiedziałam i cmoknęłam go w usta.

Przygotował to w 5 minut. Postawił na stole, a ja stałam i patrzyłam się jak głupia. Jak ktoś tak idealny może mieć tyle wad? Stał i patrzył się na mnie. Zaczął iść w moim kierunku.. Uciekać? Nie, zobaczę co zrobi. Podszedł wziął mnie na ręce i zaniósł do kuchni. Wybuchłam śmiechem, a on okręcił nas wokół własnej osi, śmiejąc się razem ze mną. Mocno go przytuliłam, co zakręcił się całkiem gwałtownie. Zaśmiał się ze mnie i odłożył na krześle. Wzięłam sztućce i spróbowałam kurczaka, który leżał przede mną na talerzu.

- Mmm, dobre. – powiedziałam.

- Wiem to. – zaśmiał się. – Ale dziękuję.

- Nie ma za co. – zaśmiałam się.

Nastała cisza… Kuba patrzył się na swoje palce a ja jadłam. Trochę dziwne, zazwyczaj patrzy się na mnie. Postanowiłam nie pytać, sam mi powie. W swoim czasie. Cały czas jadłam, to było przepyszne.

- Monika… - zaczął wreszcie.

- Tak?

- Jest sprawa… - nie odzywałam się. – Ja… będę musiał wyjechać.

Co? Nie chcę, żeby wyjeżdżał…

- Ok… - powiedziałam cicho. – Na ile?

- Nie aż tak długo..

- Ile?

- 2 miesiące.

- CO?! – pisnęłam.

- Wiem, też nie za bardzo chcę jechać, ale muszę… Jedziemy nad morze, nauczą nas przyrządzać prawdziwe owoce morza.

- Aż dwa miesiące?! Przecież to cholernie długo!

- Wiem to. – mówił spokojnie. – Jest wyjście..

- Jakie? – spytałam od razu.

- Możesz ze mną jechać. – odpowiedział niepewnie.

- Dobrze wiesz, że nie mogę.. mam pracę.. studia… życie. Muszę tu zostać.

- Tak sądziłem… ale zapytać zawsze warto. – uśmiechnął się smutno.

- Nie chcę, żebyś wyjeżdżał. Na pewno nie na AŻ dwa miesiące!

- Wiem kochanie… ale muszę. Dobrze wiesz, jakby ciebie wysłali, też byś musiała.

- Wiem… ale… to długo…

- Wiem, nie tylko dla ciebie to długo. – jęknął. – Ledwo co dzień bez ciebie wytrzymuję, a co dopiero aż dwa miesiące.

- Nie chcę tego… musisz?

- Muszę.

- Ughh… kiedy?

- Pojutrze.

Upuściłam widelec. CO?!

- Dowiedziałem się dzisiaj.. nie wiedziałem.

- Jak to pojutrze?! – pisnęłam. – Nie mogą tego robić!

- Mogą. Niestety.

Jak to pojutrze? To przecież… za szybko. Zdecydowanie za szybko. Tak szybko na aż dwa miesiące…

- Nie.. - jęknęłam.

Wstałam i poszłam po szklankę wody. Dwa miesiące. Dwa miesiące bez niego. Przecież ja zwariuję. Poczułam jego ramiona na sobie i odstawiłam szklankę. Położył mi głowę na ramieniu i oplótł rękoma w pasie. Odwróciłam się do niego przodem, a on mnie pocałował. Wtuliłam się w jego tors. Złapał mnie za tyłek i delikatnie ścisnął. Zaśmiałam się i oplotłam go nogami, a on przeniósł mnie do sypialni. Zaśmiałam się. Mogłam się tego spodziewać.