IX

Na początku bardzo chcę Was przeprosić, że tak długo nie pisałam, jednak miałam tyle sprzątania, że mogłam jedynie czasem wejść na fejsa w telefonie.

- Nie poddam się tak łatwo.

Stanęłam jak wryta. Wyłączyłam suszarkę.
- Dlaczego? Nie rób scen z filmów.

- To na prawdę nie jest tak jak myślisz. - powiedziała Wiktoria, którą dopiero teraz zauważyłam na schodach. - Nie byłaś pewna co do niego czujesz... a raczej byłaś pewna, ale nie potrafiłaś się do tego przyznać.Ja cię za dobrze znam kochanie.. ostatnio coraz częściej zastępujesz serce mózgiem.

- Nie powinnaś tego robić. Twoje serce wie lepiej. - wtrącił Kuba.

- Dlatego.... zaplanowaliśmy to.. żebyś poczuła, że ci zależy..

Ha! Śmieszne! Zaczęłam kręcić głową i się śmiać. Włączyłam suszarkę i z powrotem zaczęłam suszyć włosy.

- Teraz radź sobie sam. - usłyszałam Wiktorię.

Kuba westchnął, a Wiktoria zeszła na dół. Czemu ja się ciągle uśmiecham? Jak oni w ogóle mogli coś takiego zrobić? Suszarka przestała działać. Podniosłam wzrok. Kuba odłączył mi suszarkę. Spojrzałam się na niego pytająco. Podszedł do mnie. Blisko. Bardzo blisko.

- Zakłóca pan moją przestrzeń osobistą.

- Jeszcze nie. - odpowiedział. - Dopiero zaraz zakłócę.

- No nie sądzę, że dasz radę.

Spojrzał się na mnie pytająco. A ja... ja jak małe dziecko zaczęłam uciekać z piskiem na dół. Jak dobrze, że mogę biegać dookoła domu. Minęłam Wiktorię z piskiem, a ona się śmiała. Pewnie sobie myślała "Wreszcie wróciła moja Monika". Kurcze, szybki jest... ale nie, ja się nie poddam. Czuję się jak dziecko.. No i zakręt.. nie.. nie.. 

*JEB*

Super. Znowu. Za często się wywalam. Zaczęłam się śmiać. Jak zwykle, jak zwykle, cały czas się wywalam.

- Poważnie? - Kuba stanął nade mną i zaczął się śmiać. 

Już już chciałam się podnieść i uciekać jednak on się na mnie rzucił.

- Jednak dałem radę. - powiedział nadal się śmiejąc.

- To było okrutne i bezduszne! - krzyknęłam.

- To, że się na ciebie rzuciłem?

- Nie, to co wymyśliliście z Wiktorią.

- Niestety, zmusiłaś nas do ostatecznych środków.

Zrobiłam zadąsaną minę.

- Nie rób tak. - powiedział i cmoknął mnie w usta.

Uśmiechnęłam się. Cóż, Wika ma faktycznie rację. Zależy mi.

- Śniadanie! - krzyknęła Wiktoria.

Musieliśmy wstać i zjeść.

***

Rozległ się dzwonek do drzwi. Spojrzałam na zegarek. 18.00 . SZLAG! Chłopaki przyszli. Źle, źle, źle, źle, źleeeee. Cholera. Spojrzałam na Wiktorię, jej reakcja była taka sama jak moja. Widziałam to po jej minie.

- HAALOOO! JESTEŚMY!!! - krzyknął Lou.

- Super. - szepnęłam.

Kuba spojrzał się na mnie pytająco.

- Zobaczysz. - powiedziałam do niego.

- No może by ktoś tu przyszedł?! - krzyknęła Dan. DAN?!

- No właśnie! - usłyszałam Perrie.

CO?! Założę się, że i El tam jest. Szybko pobiegłam do holu. No a jak? Rzuciłam się na nie,

- Dlaczego nie mówiłyście, że przyjedziecie?! - krzyknęłam szczęśliwa.

- Aaa.. niespodzianka taka.. bo ostatnia nie skończyła się zbyt dobrze.

Wszyscy poszliśmy do jadalni. Jakie zdziwienie było Kuby, gdy zobaczył ich wszystkich.

-ZRÓBMY IMPREZĘ! - krzyknęła Wiki. Ta jak zwykle o tym samym. No, ale... miałam na to ochotę, nie powiem, że nie...

- Ooooo tak! - krzyknęła Pezz. - Mogę zadzwonić po dziewczyny!

- Ja po Jusa! - krzyknął Niall.

- Ja po Ritę i Carę. - powiedział Harry.

- Ja po JLS. - powiedział Liam.

- Ja po Olliego. - powiedział Lou.

- To ja po tancerzy i Eda! - krzyknęła Dan.

- Ja po naszych znajomych z Manchesteru. - powiedziała El.

- Ja po znajomych z UCL. - powiedziałam. - I już mega impreza. 

- DZWONIMY PO LUDZI! - krzyknęła Wiki i każdy złapał za telefon.

- Justin pyta czy może wbić Alfredo! - krzyknął Niall.

- Jasne! - odkrzyknęłam.

- Hey Madison, jesteś w Londynie? Ooo to super, bo akurat... - usłyszałam El.

Jejku wszyscy dzwonią wszędzie.

- Ej Rita może wziąć Jaya, Riri, Bey, J Cole'a i Draka, bo są akurat w studiu. - powiedział Harry.

- Bierz wszystkich! Chcę poznać Beyonceeee! - krzyknęła Wiktoria.

Harry, Wiki i Niall poszli po zakupy. Reszta zaczęła ogarniać w domu, przygotowywać siedzenia i stoły, przynosić płyty itp.

- Monika... - usłyszałam Kubę. - Nie wiem.. czy ja dam radę... czy to nie za dużo... osób.

- Ej.. spokojnie. Dobrze będzie jeśli poznasz ludzi. Będą znajomi z UCL, będziesz miał z kim rozmawiać. Reszta też jest normalna. To nie jest tak, że wywyższają się. Są na prawdę w porządku.

- Jesteś pewna?

- Tak. Na 100 % . - odpowiedziałam spokojnie.

- Dobra. Dam radę.

- LUDZIE JADĄ! - usłyszałam Wiktorię. Wrócili już ze sklepu. Akurat.

***

Impreza się rozkręciła. Jejkuuu właśnie rozmawiam z Beyonce. Największa inspiracja mojego życia, a ja spokojnie z nią konwersuję. Zawsze spoko.

- Przyszedł Busta Rhymes i Kayne West! - krzyknęła Dan.

Kuba otworzył szerzej oczy. On ich uwielbia. Masa ludzi u mnie w domu. Masa sławnych i normalnych i wszyscy dobrze się bawią. Podeszłam do Rity i Cary. Zaczęłyśmy rozmawiać sama nie wiem o czym. Strasznie je lubię. Nagle podszedł do nas Harry.. O nie... jest upity. To źle..

- Witam drogie panie.. - powiedział śmiesznym głosem.

Zdusiłam chichot. Rozmowa się rozkręciła. Rita i Cara odeszły się czegoś napić, a Harry został ze mną. Rozmawialiśmy i nagle on zaczął mi coś mówić na ucho. Zaczęłam się śmiać, jego głos... hahahha. Nagle pochylił się nade mną.

- Dlaczego mi to zrobiłaś? - powiedział smutnym głosem.

- Ale co? - spytałam. Nie mam pojęcia o co chodzi.

- On. - i już wiem, że chodzi o Kubę.

- Posłuchaj, nigdy nie dałeś mi nic do zrozumienia... - i przerwał mi. pocałował mnie. ooo nie nie nie nie! odepchnęłam go i za kilka chwil ktoś pociągnął go i uderzył w twarz. 

NIE!