EPILOG

- Misiek, zejdź na dół, już przyjechali! – krzyczę do Kuby, który był na górze.

Następnie idę otworzyć drzwi. Przyjechali moi przyjaciele, by wesprzeć mnie. Dziś mija 3 rocznica śmierci Kuby. Przyjechali moi wszyscy najukochańsi. Cały zespół One Direction ze swoimi dziewczynami. Perrie już w 7 miesiącu ciąży. Przyszła też Cara, Rita, Lab, Patricia, Emily i Peter. Wszyscy zaczynają mnie przytulać, witając. Zaraz przybiega Kuba. Ma ponad dwa latka i jest zniewalająco podobny do jego taty. Pamiętam, na początku go nie chciałam.. za bardzo mi go przypominał.. ale później zdałam sobie sprawę, że to najlepsze, co Kuba po sobie zostawił. Zresztą to moje dziecko. Pokochałam go.. teraz nie wiem jak bym sobie poradziła, gdyby go nie było. Też każdy go przytula, dają mu jakieś słodycze, a on uśmiecha się i dziękuje. Pomimo smutnych okoliczności narodzin, był bardzo radosnym dzieckiem.

- I co, idziemy? – pytam.

Wszyscy głośno się godzą, więc szybko ubieram Kubę i wychodzimy na mszę. Po niej udajemy się na cmentarz i zapalamy znicze.

 Do tej pory jakoś trudno mi uwierzyć, że już go nie ma. Nadal siedzę w domu mając wrażenie, że zaraz wróci z jedzeniem z pracy, wszyscy siądziemy przy stole i śmiejąc się, zjemy co przyniósł.

Po wszystkim wracamy do domu, żeby zjeść pizzę i pogadać.

- Jak się czujesz? – pyta Perrie.

- Całkiem.. znośnie. – uśmiecham się.

- Minęły już 3 lata.. może.. nie wiem.. spróbuj z kimś innym.. – odzywa się Harry.

- Harry.. – karci go Tessa (jego nowa dziewczyna).

- No co? – pyta. – Biorąc pod uwagę okoliczności waszego rozstania, nie powinno Ci to sprawić problemu.

- HARRY! – krzyczą wszystkie zebrane dziewczyny.

- No co?

- Jesteś takim idiotą.. - mówi Niall.

- Nic się nie stało. – odzywam się, broniąc go. – Z chęcią bym to zrobiła, Harry, serio… tylko to nie jest proste. – zamyślam się na chwilę. – I owszem, warunki naszego rozstania nie były przyjemne.. i to jest chyba najgorsze z tego wszystkiego.

- Przykro mi, Niks.. – mówi smutno się Lab. – Gdyby tylko..

- Przestań, już tyle razy mnie przepraszałeś.. zrozum, to nie jest twoja wina. Przestańmy gdybać, wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. – przerywam mu.

- Ale jakbym wtedy po ciebie nie zadzwonił.. to..

- NIE JEST TWOJA WINA. – przerywam mu jeszcze raz. – koniec tematu. – Perrie, jak ty się czujesz?

- Dobrze, powiem ci szczerze… myślałam, że będzie gorzej. – śmieje się. – Mam tylko nadzieję, że schudnę szybko. Czuję się taka ciężkaaa.

- Ale nie wyglądasz grubo. – wtrąca Eleanor. – Na serio, jak na kobietę w ciąży nie jest źle.

Wszyscy zaczęli się śmiać.

 -Jak na kobietę w ciąży?! – piszczy w żartach Perrie. – To jako ogólnie kobieta wyglądam źle?

- Nie, kochanie, wyglądasz pięknie. – mówi Zayn i pocałował ją w policzek.

Wyglądają na takich zakochanych i szczęśliwych.. tak miło się na nich patrzy.

- Jedyny miły. – znowu się śmieje.

- No jak zwykle, najlepiej źle zinterpretować moje słowa! – El żartuje.

Cieszyłam się, że jest radosna atmosfera. Nie wytrzymałabym w melancholijnym nastroju.

- Ciociu Malik? – słyszę głos Kuby.

Wszyscy odwrócili się w jego stronę. Maluch stoi w drzwiach  z nieśmiałym uśmieszkiem.

- Tak, kochanie? – pyta Perrie.

- Kiedy mój przyjaciel wyjdzie z twojego brzuszka? – pyta słodko.

- Już niedługo. – odpowiada z uśmiechem Zayn.

Kuba podszedł do Perrie i złapał ją za brzuch.

- Czuję jak kopie. –chichocze.

- Chce ci tak powiedzieć, że nie może się doczekać, aż cię pozna, wiesz słonko? – mówi z uśmiechem Pezz.

- Naprawdę? – uśmiecha się.

- Naprawdę. – Pers odwzajemnia uśmiech.

- Ale super! – piszczy.

- Już całkiem niedługo może będziesz miał więcej kolegów. - mówi Emily.

- Albo nową koleżankę. - Peter się uśmiecha.

Otwieram szerzej oczy.

- Tak.. jestem w ciąży. – uśmiecha się Em.

- Który tydzień? – pyta Cara.

- Dziesiąty.

Emily promienieje, Peter podobnie.

Wszyscy zaczynają im gratulować.

- Więc co? Czas na deser? – spytałam.

Rozlegają się krzyki zadowolenia. Z uśmiechem udaję do kuchni po galaretki.

***

- .. w ten sposób się pogodzili i wszyscy żyli długo i szczęśliwie. – kończę czytać Kubie na dobranoc.

Śpi od dobrych dziesięciu minut, ale zawsze się budzi, gdy nie dokończę mu bajki. Daje mu buziaka, wstaję, staję koło drzwi i jak zwykle patrzę na niego. Jego kości policzkowe zaczynają powoli być wyraźne. Ma też tak długie rzęsy i jasne włosy. Kolor oczu ma po mnie – duże, morskie oczka. Pięknie wykrojone usta. To zadziwiające, że już w tym wieku jest do niego podobny. Nagle czuję rękę na swoim ramieniu. Szybko się odwracam, lecz nikogo nie widzę. Znowu te omamy.. Zamykam drzwi i idę do swojej sypialni. Patrzę na zdjęcie wykonane przez siostrę, gdy byliśmy w domu.

Mimowolnie łzy pojawiają się w moich oczach.

- Tak bardzo bym chciała, żebyś tu był. – szepczę.

Kładę się do łóżka, po tej stronie co zawsze. Cierpię na bezsenność, odkąd Kuba umarł. Staram się być szczęśliwa.. w sumie to jestem szczęśliwa. Mam wspaniałych przyjaciół, cudowne dziecko. Po prostu.. czuję, że czegoś mi brakuje.. I to okropnie mi czegoś brakuje. Muszę się do tego przyzwyczaić.

Zwijam się w kulkę i czuję ramiona wokół mnie. Wolę się nie odwracać, bo wiem, że wtedy on zniknie. Zawsze znika, gdy chcę go zobaczyć. Przez to zawsze płaczę. I teraz łzy pojawiają się w moich oczach. Oby nigdy nie odszedł na zawsze. Wiem, że to nie jest normalne, że czuję go, gdy jestem sama… ale.. CHCĘ GO CZUĆ.

Teraz chciałabym podziękować wszystkim Wam, za czytanie moich wypocin. Doceniam to, cieszę się, że tyle osób się tym zainteresowało. Co prawda nie mam tyle wyświetleń co jakieś fanfiction, ale wiedziałam, że tak będzie. Najprostszą drogą jest korzystanie ze znanych nazwisk.. a mimo że uwielbiam fanfictions, miałam już ich dość i stworzyłam coś nowego. : )

Przepraszam, że pod koniec zalegałam z rozdziałami, ale dużo się u mnie zmieniło. Głównym powodem jest brak weny. Jednak, nie mogłam też bardzo znaleźć czasu, mam strasznie napięty „harmonogram” i cóż.. tak wyszło.

Jeszcze raz dziękuję za wytrwanie ze mną do końca. : )) : **

muzyka (inspiracje) :

Beyonce - Hello

You Me At Six - This Is The First Thing

Beyonce - Dangerously in Love

Katy Perry - Unconditionally

Destiny's Child - Emotion

You Me At Six - Contagious Chemistry

Emeli Sande - My Kind Of Love

Rita Ora - Love and War

You Me At Six - The Dilemna

The Hoostbank - The Reason

Matt Corby - Resolution

Kings Of Leon - Closer

Beyonce - Start Over

Bring Me The Horizon - Don't Go

Rita Ora - Hello, Hi, Goodbye

Justin Timberlake- Cry Me A River

Kelly Clarckson - Because of You

Beyonce - Me, Myself and I

Zachęcam Was do przesłuchania ich. Uwielbiam te piosenki, uważam, że też Wam się spodobają. Są to różne gatunki, więc nie szufladkujcie ich do smutnego popu. W dodatku pomogą Wam one zrozumieć całą historię.

Love, M. xx