XLII

przepraszam, wena totalnie mnie opuściła... pustki w głowie, totalne pustki...

- GDZIE ONA JEST?! GDZIE JEST TA SZMATA?! – krzyczał Kuba, który był trzymany przez ochroniarzy.

Stanęłam jak wryta. Nie wiedziałam co robić. W końcu mnie zauważył.

- TU JESTEŚ DZIWKO. – syknął i jakimś cudem wyrwał się ochroniarzom.

Spojrzałam na niego. Mignęło mi coś w jego ręce. Cholera, miał pistolet. Stwierdziłam, że zaryzykuję. Stanęłam i nawet nie drgnęłam. Uśmiechnął się do mnie. Nie ze złością. Normalnie się uśmiechnął, jakby nic się nie stało. Ale ja wiedziałam, że w jego głowie dzieje się coś innego. Nie wiem czy złość mu przeszła, gdy zobaczył, że się go nie boję, nie wiem co się stało.

- Coś się stało? – spytałam jakby to był normalny dzień, jakby przyszedł w odwiedziny. Taka była moja taktyka.

- Nic wielkiego. – wzruszył ramionami. Podszedł bliżej i mnie przytulił.

Zdziwiłam się, ale normalnie go przytuliłam. Dlaczego on to zrobił? Niech tego nie robi. Nie mogę go przytulać. Muszę się zdystansować. Przez jego ramię zobaczyłam, że biegnie dodatkowa ochrona. Pokazałam im, żeby nic nie robili. Prawie wszyscy się zbiegli. Na szczęście mnie posłuchali i zatrzymali się.

- Nie możesz tu przychodzić z bronią. – zaczęłam mu tłumaczyć jak małemu dziecku, wiedziałam, że jest chory. – Chciałeś komuś zrobić krzywdę? – spojrzałam mu w oczy.

Odwrócił wzrok.

- Chciałeś? –spytałam jeszcze raz.

- Tak. – powiedział tak cicho, że ledwo usłyszałam.

- Komu?

Nic nie powiedział.

- Nie możesz ludziom robić krzywdy.

Spojrzałam mu jeszcze raz w oczy. Miał zwężone źrenice. Kuźwa, był naćpany.

- Ale… - powiedział sennie.

- Nie możesz. – przerwałam mu. – To nie jest w porządku.

- Dobrze. To chodź do domu.

- Nie mogę, jestem w pracy.

- Jesteś w pracy od tygodnia. – warknął.

Uspokój się, uspokój się.

- Niestety, taką mam pracę.

- Przecież mogłaś zadzwonić, cały tydzień czekam aż przyjdziesz.

Muszę zmienić zamki.

- Wiem. Ale to nie powód, żeby robić takie rzeczy.. Zobacz ilu ludzi musiało tu przyjść.

Rozejrzał się dziko po Sali. Zacisnął palce na pistolecie.

- Musisz teraz iść spokojnie do domu. Wypuszczą cię, ale więcej tu nie przychodź, bo źle to się skończy.

- Wrócisz dziś do domu? – spytał z nadzieją

- Tak.

- Dobrze, będę czekał. Inaczej znowu tu przyjdę i wszyscy pożałują.

Przełknęłam ślinę.

- Pa.

- Pa, kocham cię. – powiedział i mnie przytulił.

Co to było do jasnej cholery? On normalnie wyszedł, a wzrok wszystkich skupił się na mnie. Boże… To będzie trudniejsze niż myślałam..

XLI

tak, pewnie się wkurzacie, ale nie miałam internetu. przepraszam. ;c

- To nie jest możliwe. Inaczej nie byłabym w ciąży. – powiedziałam spokojnie.

- Ze mną nie. – warknął. – Wiedziałem, wy wszystkie suki jesteście takie same.

- Przestań.. – jęknęłam.’

- Z kim? – warknął. – Pewnie z tym pedałkiem, Harrym. Chociaż nie, tak naprawdę to podrywałaś każdego, pewnie sama nie wiesz kto jest ojcem. – prychnął. – Nick, Timothy, całe One Direction w sumie, Josh, John…

Zrobiłam się wściekła i smutna w jednej chwili. Jak on może w ogóle tak o mnie myśleć?

- Wiem, że jesteś wściekły… ale nie mów takich rzeczy… - jęknęłam.

- Prawda boli, czyż nie? – spojrzał na mnie drwiąco.

- Tak. Boli, że przez chwilę mogło ci przejść przez myśl coś takiego..

- Prawda, szmato, sama prawda.

Pokręciłam głową.

- CO KRĘCISZ GŁOWĄ?! Nie potrafisz nawet przyznać się do tego co zrobiłaś?! – wybuchł.

- KRĘCĘ, BO MOGĘ! Potrafię! Przyznam, że źle wybrałam! Tylu fajnych chłopaków…

- CZYŻBY?! TO I TAK NIE TŁUMACZY TWOJEJ ZDRADY! – wyrzucił ręce w powietrze i odszedł od stołu.

Ja nadal siedziałam. Nie miałam zamiaru wstawać. Nadal piłam miętę.

- NAWET SIĘ NIE BRONISZ?! – wybuchł.

- Po co? Jesteś wściekły i na razie mi nie uwierzysz. – wzruszyłam ramionami. – Niepotrzebnie się zdenerwuję. Tobie też radzę na chwilę się uspokoić.

- NIE BĘDZIESZ MI TU, KURWA, RAD DAWAŁA!

- Jak wolisz.

Stał naprzeciwko mojego krzesła i patrzył na mnie z nienawiścią i pogardą. Był to chyba najgorszy widok w moim życiu. Osoba, którą kochasz, nienawidzi cię za coś, czego nie zrobiłaś. Bałam się uśmiechnąć. Nawet nie miałam ochoty. Chciałam mu jakoś udowodnić, że źle myśli… ale nie miałam jak.

- Poczekaj aż urodzi się dziecko, zrobisz test i zobaczysz, że jest twoje.

- Na pewno. Pewnie z lekarzami też masz jakieś układy, podrobią wyniki. – warknął.

Otworzyłam szerzej oczy.

- Oszalałeś.

Zachował się jak chory psychicznie człowiek. Pierwszy raz widziałam go takiego. Podejrzewał mnie o wszystko co najgorsze. Wstałam i podeszłam do niego.

- Uspokój się. Dobrze wiesz, że nie zdradziłam cię.

Chciałam go przytulić, ale on agresywnie mnie odepchnął.

- Jestem, kurwa, bezpłodny! TO NIE JEST MOŻLIWE, ROZUMIESZ?!

- Rozumiem, ale naprawdę cię nie zdradziłam, więc nie jest możliwym…

Przerwał mi uderzając mnie w twarz.

- Przestań kłamać, zakłamana dziwko! Po co w to brniesz?! NIE MOŻESZ BYĆ ZE MNĄ W CIĄŻY! PO CO CHCESZ, ŻEBYM CI UWIERZYŁ?! IDŹ DO TEGO, Z KTÓRYM TO DZIECKO ZROBIŁAŚ!

Łzy naszły mi do oczu. Nie wiedziałam co mam zrobić. Tak bardzo go kochałam.. nawet po tym co dzisiaj powiedział i zrobił. Nie chcę żyć bez niego.

- Chcesz pieniędzy? – syknął. – Czego ty ode mnie chcesz?!

- Chcę tylko ciebie… - powiedziałam cicho.

-NIE ZACZYNAJ TYCH SWOICH GIEREK! ZNOWU SŁODZIUTKA I MILUTKA?! NIE NABIORĘ SIĘ JUŻ NA TO!

- Kuba… - szepnęłam i dotknęłam jego ramienia.

- NIE DOTYKAJ MNIE! – uderzył mnie jeszcze raz. Tym razem tak mocno, że straciłam równowagę.

Spojrzałam na niego z niechęcią.

- Wyjdź z mojego domu. – warknęłam.

- NIGDZIE NIE PÓJDĘ, DOPÓKI NIE PRZEPROSISZ.

- NIE MAM ZA CO PRZEPRASZAĆ, IDOTO! – krzyknęłam.- NIE CHCESZ, TO NIE WIERZ, PO PROSTU SOBIE IDŹ, ZOSTAW MNIE W SPOKOJU!

- JAK MNIE NAZWAŁAŚ?!

- SŁYSZAŁEŚ! – przekrzyknęłam go.

- Głupia zdzira. – syknął i mnie kopnął.

Zastygłam ze zdziwienia.

- Czy ty właśnie…

- Co? – uśmiechnął się, jakby sprawiało mu to przyjemność.

- Wiesz co…

Kopnął mnie jeszcze raz.

- To?

Zamknęłam oczy z bólu. Zrobił to jeszcze raz.

- TO ? NIE LUBISZ TEGO DZIWKO?!

- Wyjdź stąd. – syknęłam. – WYNOCHA, ALE JUŻ! – wydarłam się na pół Londynu.

Zaśmiał się choro.

- Nigdzie nie pójdę. Dostaniesz to, na co zasłużyłaś.

Wystraszyłam się.  Jeżeli chciał mi jeszcze coś zrobić…

- Po prostu idź sobie. – jęknęłam błagalnie.

- Co? Silna Monika nie może sobie poradzić z mężczyzną? Gdzie twoje umiejętności samoobrony? – prychnął.

Nie mogłam się ruszyć. Byłam obolała. Już miałam coś powiedzieć, gdy usłyszałam znany mi głos.

- Monika? Wszystko ok? – to Emily.

Weszła i zobaczyła nas. Otworzyła szerzej oczy i zesztywniała. Z boku musiało to wyglądać naprawdę źle.

- Co on ci zrobił? – wysyczała przez zęby.

- To na co zasługuje. – zaśmiał się Kuba.

Spojrzała na niego z obrzydzeniem. Odwróciła się i wyszła.

- Fajna koleżanka. Fajne ma cycki. – uśmiechnął się do mnie.

Ja tylko spojrzałam na niego i zastanawiałam się jak mogłam go kochać. Nie kochałam go, kochałam tylko jego dobrą stronę. Ukrył przede mną tą złą. Myślałam, że jej nie ma.. a tu niespodzianka! Jednak jest. W tym momencie chciałam tylko, żeby wyszedł. Nagle drzwi trzasnęły i Emily znowu przyszła.

- Wychodzisz zanim doliczę do trzech… Inaczej załatwimy to inaczej.

Kuba tylko prychnął.

- Ciekawe.

- Raz.. – uśmiechnął się. – Dwa.. – skrzyżował ręce na klatce piersiowej. – Trzy. – przeniósł ciężar ciała na lewą nogę.

- I co teraz? – uśmiechnął się.

- Chodźcie! – skierowała się do drzwi.

Weszło z 6 – 7 facetów. Peter, Josh, Marco, Travis, Ray i kilkoro mi nieznajomych. Od razu podeszli do niego i podnieśli. Kuba próbował się wyrwać. Ale ja już nie rejestrowałam nic. Łzy zaczęły mi spływać po twarzy.  Poczułam ręce oplatające mnie mocno. Spojrzałam, jak Kuba próbował się wyrwać. W końcu Peter nie wytrzymał i uderzył go w twarz. Odwróciłam wzrok. Nie chciałam na to patrzeć. Udało im się go stąd zabrać. Po jakiejś chwili Emily zapytała:

- Może chcesz żebym tu z tobą została? Albo lepiej, chodź do mnie.

- Nie trzeba. Nic mi nie jest, nie chcę wam zawracać du..

- Nawet mnie nie denerwuj. – przerwała mi. – Idziesz z nami.

- Posłuchaj to naprawdę nie jest potrzebne.

- Jest. Nie czujesz się dobrze, nie jesteś bezpieczna, on może tu w każdej chwili wrócić.

- Nic mi nie zrobi..

- Właśnie widziałam. Odbiło mu. Idź na górę i weź potrzebne rzeczy, ja tu poczekam.

Stwierdziłam, że nie ma sensu się z nią kłócić i tak będę musiała w końcu do niej jechać. Wstałam i poszłam na górę po rzeczy. Po jakichś 20 minutach już schodziłam. Zatrzymałam się na schodach słysząc Petera.

- Posłuchaj, jemu odpierdoliło totalnie, trzeba go zamknąć, zabić, wywieźć, cokolwiek, byle tylko nie mógł się do niej zbliżyć.

- Co? Nie przesadzaj.. – odpowiedziała Em.

- Nie przesadzam. Powiedział, że zabije ją, tego faceta i dziecko.

- Czekaj.. jakiego faceta? Jakie dziecko? – usłyszałam ogromne zdziwienie w jej głosie.

- Nie wiem. Ale ona musi stąd jak najszybciej wyjechać..

- Nie może. – przerwała mu. – Ma tu pracę, uczelnie, jej życie się tutaj odbywa. Nie może wszystkiego rzucić i odjechać.

- Trzeba go jakoś załatwić..

Nie miałam ochoty tego dalej słuchać. Tupnęłam, żeby wiedzieli, że idę i zeszłam na dół. Od razu zmienili temat na jakieś głupoty.

- I co, gotowa? – spytał Peter.

- Ta. – mruknęłam.

- No to jedziemy. – uśmiechnął się.

Wymusiłam coś na uśmiech. Widziałam współczuje w ich oczach. Nie było to potrzebne. Nie czułam bólu, gniewu, smutku, rozczarowania, żalu. Nie czułam niczego. Byłam bez uczuć, wyparowały gdzieś. Nie przeszkadzało mi to. Wolę nic nie czuć niż płakać. Po jakiejś godzinie byliśmy na miejscu. Emily mieszkała po drugiej stronie Londynu. Weszliśmy do środka, a Peter poszedł pod prysznic.

- Chcesz coś jeść? – spytała.

Niedobrze nu się zrobiło na myśl o jedzeniu.

- Nie, dzięki. – odmówiłam.

- Musisz coś jeść. Co dzisiaj jadłaś?

- Nie pamiętam. Śniadanie,  lunch… i w międzyczasie coś jadłam.

- To nie dużo.

- Naprawdę nie jestem głodna. – zapewniłam ją.

- A boli cię coś? W ogóle dlaczego zaczął wariować? Coś się stało?

- Nie, nic mnie nie boli. – nie byłam pewna, czy powiedzieć jej, że jestem w ciąży. – Stało się coś.. raczej ktoś..

- Zdradził cię? Ty jego raczej nie..

- Nie, nie o to chodzi… Ja… po prostu jestem w ciąży.

- I dlatego wybuchł? – zdziwiła się. – Przecież dużo osób zachodzi w ciążę, jesteście dorośli, sporo zarabiacie…

- Wiem to. On mówi, że jest bezpłodny… ale przecież to niemożliwe. Nie zdradziłam go, tylko z nim uprawiałam seks. Nie jest możliwym, żeby ktoś inny był ojcem.

- Cholera… - jęknęła. – Nie wierzy ci.. a takie rzeczy się zdarzają. Znam dziewczynę, która była bezpłodna i zaszła w ciąży. Takie wyjątki się zdarzają.

- Wiem, właśnie wiem… ale on mi nie wierzy. Myśli, że go zdradziłam. Pojebało go. Myśli teraz, że zdradzam go z każdym.

- On cały czas musiał być taki. On to ukrywał… - syknęła.

- Nie ukrywał… nie chciał mnie zranić… panował nad tym. Nigdy mnie nie bił. Kilka razy tylko dostałam w twarz. Kończyło się na krzyku. No i bił się też z chłopakami, ale nie ze mną.

- No prawie każdy facet bił się z innym facetem, to nie jest złe. Ale ciebie nie miał prawa uderzyć. Mam gdzieś czy w twarz, czy nie, mocno, czy nie, nawet jeśli bardzo go wkurwiłaś, nie ma prawa.

- Niby nie, ale kilka razy poważnie go wyprowadziłam z równowagi i..

- Nawet nie waż mi się tak myśleć! – przerwała mi. – Jak możesz zwalać to na siebie?! NIE MIAŁ PRAWA! ŻADEN MĘŻCZYZNA NIE MA PRAWA UDERZYĆ KOBIETY.

- Wiem, masz rację.. ale ja już nie wiem co mam myśleć… Nie wiem czemu biorę całą winę na siebie. Kocham go, próbuję go usprawiedliwić.

- To źle. Nie możesz go usprawiedliwiać.

- Wiem..

- Jestem z tobą, kochanie. – powiedziała i mocno mnie przytuliła. – Może idź spać? Prześpij się z tym i jutro może będzie lepiej.

- Chyba tak zrobię. Ciekawe czy Peter…

- Co ja? – spytał Peter, który schodził po schodach.

- Nic, nic. Dobranoc. – powiedziałam.

Wzięłam torbę, poszłam na górę, szybko się umyłam i położyłam do łóżka. Chciałam zasnąć, ale nie mogłam. Po prostu nie mogłam. Myślałam o nim cały czas. To takie popieprzone. Chciałam, żeby odszedł, chciałam żeby mnie zostawił, żeby to się skończyło, ale chciałam, żeby nigdy mnie nie opuszczał, żeby było tak dobrze jak wcześniej. Ale nie mogłam z nim być. On nie był dla mnie dobrze. Powinnam to skończyć dawno temu. Lepiej późno niż wcale. Wiedziałam, że ten związek nie wyjdzie mi na dobre i zamiast nie wplątywać się w to, ja się zadurzyłam jak nigdy wcześniej. Trudno. To musi się skończyć. Nie mogę tak żyć.

***

Minęło kilka dni. Żyłam u Emily i wszystko było w miarę ok. Niby nie spałam po nocach, ale po Kubie nie było ani śladu. Mimo tego wszystkiego, ciągle się za nim oglądałam. Nie chciałam tego robić, ale nie mogłam inaczej. Nigdzie go nie było i w sumie lepiej dla mnie. Właśnie skończyłam audycję, gdy usłyszałam jakieś zamieszanie. Poszłam zobaczyć co się dzieje i to co zobaczyłam całkowicie mnie przeraziło.